اخبار

تاریخچه و تکامل بیهوشی داخل وریدی

تجویز داخل وریدی مواد مخدر به قرن هفدهم برمی گردد، زمانی که کریستوفر رن با استفاده از غاز غاز و مثانه خوک تریاک را به سگ تزریق کرد و سگ "گیج" شد. در دهه 1930، هکسوباربیتال و پنتوتال در عمل بالینی معرفی شدند.

در دهه 1960 فارماکوکینتیک بود که مدل ها و معادلات انفوزیون IV شکل گرفت و در دهه 1980 سیستم های انفوزیون IV با کنترل کامپیوتری معرفی شد. در سال 1996 اولین سیستم تزریق کنترل شده با هدف ("Diprufusor") معرفی شد.

تعریف

A تزریق کنترل شده هدفتزریقی است که به گونه‌ای کنترل می‌شود که تلاش برای دستیابی به غلظت دارویی تعریف‌شده توسط کاربر در بخش بدن مورد علاقه یا بافت مورد نظر است. این مفهوم برای اولین بار توسط کروگر تیمر در سال 1968 پیشنهاد شد.

فارماکوکینتیک

حجم توزیع

این حجم ظاهری است که دارو در آن توزیع می شود. با فرمول Vd = دوز/غلظت دارو محاسبه می شود. مقدار آن بستگی به این دارد که آیا در زمان صفر محاسبه می شود - بعد از بولوس (Vc) یا در حالت پایدار پس از تزریق (Vss).

ترخیص.

کلیرنس حجم پلاسمایی (Vp) را نشان می دهد که دارو در واحد زمان از آن دفع می شود تا علت دفع آن از بدن باشد. ترخیص = حذف X Vp.

با افزایش کلیرانس، نیمه عمر کاهش می یابد و با افزایش حجم توزیع، نیمه عمر کاهش می یابد. Clearance همچنین می تواند برای توصیف سرعت حرکت دارو بین محفظه ها استفاده شود. این دارو ابتدا قبل از توزیع به محفظه های محیطی در قسمت مرکزی توزیع می شود. اگر حجم اولیه توزیع (Vc) و غلظت مورد نظر برای اثر درمانی (Cp) مشخص باشد، می توان دوز بارگیری را برای دستیابی به آن غلظت محاسبه کرد:

دوز بارگیری = Cp x Vc

همچنین می توان از آن برای محاسبه دوز بولوس مورد نیاز برای افزایش سریع غلظت در طول انفوزیون مداوم استفاده کرد: دوز بولوس = (Cnew – Cactual) X Vc. سرعت انفوزیون برای حفظ حالت پایدار = Cp X Clearance.

رژیم های انفوزیون ساده تا حداقل 5 برابر نیمه عمر دفع، غلظت پلاسمایی حالت پایدار را به دست نمی آورند. اگر دوز بولوس با سرعت انفوزیون دنبال شود، می توان غلظت مورد نظر را سریعتر به دست آورد.