اخبار

تاریخچه و تکامل بی‌حسی داخل وریدی

تجویز داخل وریدی داروها به قرن هفدهم برمی‌گردد، زمانی که کریستوفر رن با استفاده از پر غاز و مثانه خوک، تریاک را به سگی تزریق کرد و سگ دچار «بی‌حسی» شد. در دهه ۱۹۳۰، هگزوباربیتال و پنتوتال به طبابت بالینی معرفی شدند.

در دهه ۱۹۶۰ میلادی بود که فارماکوکینتیک مدل‌ها و معادلات مربوط به تزریق وریدی شکل گرفت و در دهه ۱۹۸۰، سیستم‌های تزریق وریدی کنترل‌شده با کامپیوتر معرفی شدند. در سال ۱۹۹۶، اولین سیستم تزریق کنترل‌شده با هدف ("دیپروفوسور") معرفی شد.

تعریف

A تزریق کنترل‌شده‌ی هدفمندتزریقی است که به گونه‌ای کنترل می‌شود که سعی در دستیابی به غلظت داروی تعریف‌شده توسط کاربر در بخش مورد نظر بدن یا بافت مورد نظر دارد. این مفهوم اولین بار توسط کروگر تیمر در سال ۱۹۶۸ پیشنهاد شد.

فارماکوکینتیک

حجم توزیع.

این حجم ظاهری است که دارو در آن توزیع شده است. این حجم با فرمول زیر محاسبه می‌شود: Vd = دوز/غلظت دارو. مقدار آن بستگی به این دارد که آیا در زمان صفر - پس از یک دوز بولوس (Vc) یا در حالت پایدار پس از تزریق (Vss) محاسبه شده است.

ترخیص کالا.

کلیرانس (یا پاکسازی) نشان دهنده حجم پلاسما (Vp) است که دارو در واحد زمان از آن حذف می‌شود تا حذف آن از بدن را شامل شود. کلیرانس = حذف ضربدر Vp.

با افزایش کلیرانس، نیمه عمر کاهش می‌یابد و با افزایش حجم توزیع، نیمه عمر نیز افزایش می‌یابد. کلیرانس همچنین می‌تواند برای توصیف سرعت حرکت دارو بین بخش‌ها استفاده شود. دارو ابتدا در بخش مرکزی و سپس در بخش‌های محیطی توزیع می‌شود. اگر حجم اولیه توزیع (Vc) و غلظت مورد نظر برای اثر درمانی (Cp) مشخص باشند، می‌توان دوز بارگیری را برای دستیابی به آن غلظت محاسبه کرد:

دوز بارگیری = Cp x Vc

همچنین می‌توان از آن برای محاسبه دوز بولوس مورد نیاز برای افزایش سریع غلظت در طول تزریق مداوم استفاده کرد: دوز بولوس = (Cnew – Cactual) X Vc. سرعت تزریق برای حفظ حالت پایدار = Cp X Clearance.

رژیم‌های تزریق ساده تا حداقل پنج برابر نیمه عمر حذف، به غلظت پلاسمایی پایدار نمی‌رسند. اگر دوز بولوس با سرعت تزریق مناسب دنبال شود، غلظت مورد نظر می‌تواند سریع‌تر حاصل شود.